» Św. Franciszek z Asyżu - Założyciel III Zakonu  
- Napomnienia
- Testament
- List do wiernych
» Reguła III Zakonu 
» Bł. Aniela Salawa - patronka Tercjarzy Franciszkańskich 
- Dziennik audio
» Multimedia 

 
Historia III Zakonu

Św. Franciszek i jego bracia głosząc pokutę, spotykali się z ludźmi pragnącymi tak jak on naśladować Jezusa, niemogącymi jednak wstąpić do zakonu. Ci ludzie, których Święty zachęcał do praktykowania pokuty we własnych domach, dali początek trzeciemu zakonowi. Tak o tym pisze św. Bonawentura: „Bardzo wiele osób porywał żar jego przepowiadania. Na wzór Bożego męża zobowiązywali się nowymi prawami pokuty. Ten sposób życia sługa Chrystusowy postanowił nazwać Zakonem Braci od Pokuty. Zakon przyjmował duchownych i świeckich, dziewice i żyjących w związkach małżeńskich zarówno mężczyzn, jak i kobiety, ponieważ droga pokuty jest wspólna dla wszystkich, którzy zmierzają do nieba” (1B 4, 6). Pokutnicy franciszkańscy kierowali się zredagowanym w 1221 r. tzw. Memoriale propositi, a od 1289 r. zatwierdzoną przez papieża-franciszkanina Mikołaja IV Regułą, która dała początek trwającemu przez cały XIV i XV w. rozkwitowi Trzeciego Zakonu Franciszkańskiego. Świetność Zakonu przejawiała się w podejmowaniu licznych dzieł na rzecz potrzebujących i w wielkim rozkwicie świętości. Prawo traktowało tercjarzy jako osoby cieszące się przywilejami duchowieństwa. Renesans i reformacja zahamowały rozwój Trzeciego Zakonu, a ponadto Sobór Laterański V pozbawił świeckich tercjarzy przywilejów duchowieństwa. W tym okresie tercjarstwo zostaje przeszczepione do dominiów hiszpańskich i portugalskich w Ameryce i na Dalekim Wschodzie, gdzie osiąga swój wielki rozkwit w XVII i XVIII w. Od XVII w. pod wpływem działalności pierwszych zakonów franciszkańskich tercjarstwo staje się jednym z bractw przyklasztornych, do którego wstąpienie poczytywano sobie za honor i sposobność uczestniczenia w dobrach duchowych za życia i po śmierci; wzrasta liczba członków, wśród których było wiele wybitnych osobistości, lecz osłabł duch Zakonu, a z nim i świętość. Po kryzysie spowodowanym przez Wielką Rewolucję Francuską i związaną z nią następstwami odrodzenia trzeciego zakonu nastąpiło w drugiej połowie XIX w. Sprawiły to różne czynniki: wzrost zaangażowania świeckich w Kościele, odrodzenie i reorganizacja zakonów franciszkańskich, sympatia świata kultury i chrześcijan dla św. Franciszka, rozpowszechnienie się prasy tercjarskiej, a wreszcie poparcie idei tercjarstwa przez papieży Piusa IX i Leona XIII. Ten ostatni, w ogłoszonej w 1882 r. encyklice Auspicato concessum, zachęcał do propagowania idei tercjarstwa. W 1883 r. w konstytucji Misericors Dei Filius zatwierdził nową redakcję Reguły mającą umożliwić jak największej liczbie katolików wstąpienie do tercjarstwa. W tercjarstwie widział papież stowarzyszenie, które – oprócz modlitwy i prowadzenia do doskonałości – mogło odrodzić świat w duchu chrześcijańskim. W okresie międzywojennym trzeci zakon osiągnął największy swój rozwój liczbowy. W 1934 r. liczył on 3 906 368 członków skupionych w ok. 24 000 wspólnot. W czasie II Soboru Watykańskiego i w okresie posoborowym kryzys dotknął także trzeci zakon. Zmniejszyła się znacznie liczba członków i wspólnot. Pod wpływem soboru zakon podjął dzieło odnowy. Jednym z owoców była nowa zatwierdzona 24 czerwca 1978 r. przez papieża Pawła VI listem Seraphicus Patriarcha Reguła i zatwierdzone 8 grudnia 2000 r. Konstytucje Generalne. Zakon stał się jednolitą strukturą organizacyjną o charakterze międzynarodowym kierowaną przez powstałą w 1973 r. Międzynarodową Radą Franciszkańskiego Zakonu Świeckich. Według ostatnich danych z 1996 r. liczył on na całym świecie około 431 000 członków.



 


licznik odwiedzin - 32205615        | mapa strony | © 2005-2010
Utworzono w systemie darmowe strony www EntroCMS